Mały człowiek w wielkim świecie książek
Anna Kusiak zadebiutowała w marcu 2021 roku powieścią „Cień Judasza” (w najbliższym czasie z pewnością skuszę się na jej audiobookową wersję), na początku tego roku zaś premierę miała „Rzeka”, rozpoczynająca cykl powieściowy zatytułowany „Żywioły Podkarpacia”.
Nazwisko Anny Kańtoch jest już dość dobrze znane czytelnikom literatury fantasy i kryminału, ale w moim przypadku „Wiosna zaginionych” była pierwszym spotkaniem z twórczością autorki. I już na wstępie mogę powiedzieć, że było to spotkanie niezwykle udane.
Chętnie sięgam po nowości z rodzimego kryminalnego rynku wydawniczego, bo kryminały świetnie sprawdzają się w porannych podróżach do pracy i jako relaks po pracy. Tym razem na tapecie nie tylko nowość, ale też debiut literacki, czyli „Rytuał” Grety Drawskiej.
Mimo tego, że Gemma Woodstock jest dość irytującą bohaterką, całkiem podobał mi się pierwszy tom jej kryminalnych przygód, więc z ogromną ciekawością sięgnęłam po drugą część. Okazuje się bowiem, że od naszego ostatniego spotkania sporo się zmieniło…
„Kości nie kłamią” to trzecia szansa, którą dałam autorce tej serii, licząc po cichu na to, że tym razem obejdzie się bez zbyt szeroko opisywanego wątku romantycznego. Moje nadzieje nie były bezpodstawne, tym razem bowiem sprawa, którą zajmują się bohaterowie, jest jednemu z nich dość bliska, więc siłą rzeczy jego głowa powinna być zajęta innymi sprawami.
Bardzo lubię thrillery, których akcja rozgrywa się w małych miasteczkach, gdzie wszyscy znają wszystkich, a na bieżących wydarzeniach ciążą tajemnice z przeszłości. Takim właśnie thrillerem jest „Mroczne jezioro”, a że brakowało mi ostatnio powieści z tego gatunku, postanowiłam przyjrzeć się bliżej sekretom, które skrywa malowniczo położone nad jeziorem Smithson.
Po lekturze pierwszego tomu serii Morgan Dane, byłam bardzo ciekawa, jak autorka rozwinie swój warsztat w drugiej części – zwłaszcza, że w pierwszej przeszkadzało mi kilka niedociągnięć. „Jej ostatnie pożegnanie” ukazało się już jakiś czas temu, ale potrzebowałam sporo czasu, by ułożyć sobie w głowie refleksje po lekturze.
Dzięki uprzejmości Martyny z bloga Kryminał na talerzu, miałam ostatnio okazję oderwać się na chwilę od książek zagranicznych autorów i sięgnąć po polski kryminał. Z tym gatunkiem w wykonaniu polskich autorów mam często problem, a gdy jest to w dodatku debiut, strach jest podwójny. „Pchła” Anny Potyry jest właśnie debiutem, ale jeśli mam być szczera, w życiu nie przeszłoby mi to przez myśl, gdybym miała o tym wnioskować na podstawie lektury.
W nowym cyklu, którego głównymi bohaterami są policjant Huldur i psycholog Freyja, autorka rezygnuje z wątków paranormalnych, które były znakiem rozpoznawczym serii poświęconej Thorze. Jest za to dużo mroku, który też jest bardzo charakterystyczny dla jej twórczości. Można odnieść wrażenie, że Yrsa zapuszcza się w coraz głębsze zakamarki ludzkiego umysłu, co jeszcze bardziej potęguje mroczną atmosferę. Ale o tym za chwilę.