Mały człowiek w wielkim świecie książek
Po długiej przerwie powróciłam do Świata Dysku – tym razem czekała na mnie przygoda w świecie Wiedźm. Nie wiedziałam do końca, czego się spodziewać, bo w “Równoumagicznieniu”, pierwszej części cyklu o wiedźmach, występowali również magowie, a ich obecność mogła mieć wpływ na moją dość pozytywną opinię.
Gabriel García Márquez to jeden z najbardziej znanych pisarzy – nie tylko kolumbijskich, ale iberoamerykańskich w ogóle. Trudno, żeby było inaczej, jest w końcu wybitnym twórcą realizmu magicznego i laureatem Nagrody Nobla z 1982 roku. “Sto lat samotności” to jedno z jego najważniejszych dzieł, do którego wróciłam po dekadzie od czasu pierwszej lektury.
Jako dziecko byłam wielką fanką przygód Pana Samochodzika. Wtedy jednak nie miałam możliwości przeczytania wszystkich książek z tej serii, bo Internet nie był jeszcze miejscem, w którym na masową skalę dokonywać można było zakupów, a księgarnia w powiatowym mieście była tak mała, że rzadko udawało się w niej znaleźć któryś z tomów.
To był bardzo dziwny rok pod wieloma względami. Miałam w nim okazję doświadczyć tego, jak bardzo nie odpowiada mi nauczanie online, choć szczęśliwie w tej formule udało się jakoś dokończyć zajęcia na studiach podyplomowych i tym sposobem zostałam specjalistą pomocy psychologicznej i interwencji kryzysowej. Ruszyłam wreszcie z nauką hiszpańskiego i aktualnie jestem w połowie drogi do poziomu A1. W sercu wciąż mam żal po śmierci Carlosa Ruiza Zafóna, którego prozy nic nie będzie w stanie mi zastąpić. Miałam jechać w kilka miejsc i świetnie bawić się na targach książki – z wiadomych przyczyn jednak nie wyszło. W międzyczasie udało mi się za to dwa razy zmienić pracę i wreszcie czuję, że znajduję się we właściwym miejscu w życiu. Szczęśliwie pandemia upływa mi póki co w dobrym zdrowiu, od marca zdążyłam nadrobić sporo zaległości (zwłaszcza serialowych). Nadal nie do końca odnajduję się w rzeczywistości, która nagle na nas spadła i wciąż mam nadzieję, że jej koniec jest bliski. Jednocześnie jest to rok, w którym wiele rzeczy zrobiłam po raz pierwszy, przekroczyłam kilka swoich granic (w pozytywnym sensie), które wcześniej wydawały mi się nieprzekraczalne i udowodniłam sama sobie, że jestem silniejsza, niż mi się wydawało. Rok dobrych relacji, szczerych przyjaźni (w końcu!) i harmonii z samą sobą.
Po książki Wojciecha Chmielarza sięgam już trochę “w ciemno”, bo po przeczytaniu serii o Jakubie Mortce i trzech thrillerów (“Żmijowisko”, “Rana”, “Wyrwa”) wiem, że autor świetnie sobie radzi z tym, co dla mnie w literaturze popularnej najważniejsze – z konstrukcją bohaterów i wykorzystaniem w powieściach trafnych obserwacji społecznych. “Prosta sprawa” to jednak nieco inna powieść, można powiedzieć, że ciut eksperymentalna, ale i tak zaufanie, które ma u mnie Chmielarz sprawiło, że sięgnęłam po nią bez wahania.
Nazwisko Anny Kańtoch jest już dość dobrze znane czytelnikom literatury fantasy i kryminału, ale w moim przypadku “Wiosna zaginionych” była pierwszym spotkaniem z twórczością autorki. I już na wstępie mogę powiedzieć, że było to spotkanie niezwykle udane.
Z dużym zainteresowaniem czekam na kolejne premiery Biblioteki Słów, bo wiem, że zawsze mogę liczyć na literacką ucztę. Są to z reguły książki południowoeuropejskich autorów, dzięki czemu mają specyficzny klimat, trudny do opisania słowami. Tym razem na tapecie Chorwacja, Ivica Prtenjača i jego “Wzgórze”.
Chętnie sięgam po nowości z rodzimego kryminalnego rynku wydawniczego, bo kryminały świetnie sprawdzają się w porannych podróżach do pracy i jako relaks po pracy. Tym razem na tapecie nie tylko nowość, ale też debiut literacki, czyli „Rytuał” Grety Drawskiej.
Po ponad czterech latach pracy w branży medycznej został mi sentyment i zainteresowanie tematyką zdrowia i różnorakich chorób, nasilone jeszcze przez lekturę „Stulecia chirurgów”. Z kolei Ałbenę Grabowską znam jako autorkę „Kości proroka”, które bardzo przypadły mi do gustu. „Doktor Bogumił” to jednak pierwsza bardziej obyczajowa powieść pani Ałbeny, po którą sięgam.