Mały człowiek w wielkim świecie książek
Mimo tego, że “Mroczne materie” to jedna z najbardziej znanych serii fantasy, sięgnęłam po nią dopiero przed premierą serialu. Jestem zwolenniczką czytania książek przed oglądaniem ich filmowych czy serialowych adaptacji.
“Dwadzieścia jeden uderzeń serca” to dwadzieścia jeden historii ludzi, żyjących na irlandzkiej prowincji. W kraju panuje kryzys, który zaczyna dawać się we znaki również mieszkańcom mniejszych miejscowości.
Główną bohaterką powieści jest psychoterapeutka Ina Bertholdy, której klientką jest Marlene Adamski – kobieta, która z nieznanych przyczyn usiłuje popełnić samobójstwo, skacząc z balkonu. Próba jest nieudana, ale od tamtej pory kobieta nie chce powiedzieć ani słowa. Ina niepokoi się o swoją klientką po jej wypisaniu z kliniki, dlatego postanawia odwiedzić ją w domu, by nakłonić ją do kontynuowania terapii. Z pozoru Marlene troskliwie opiekuje się mąż, ale Ina zauważa, że ani na chwilę nie pozwala kobiecie zostać z nią sam na sam, postanawia więc dowiedzieć się, o co tak właściwie chodzi. By uzyskać odpowiedź na to pytanie, będziemy musieli cofnąć się o czternaście miesięcy.
Z przyjemnością sięgam po powieści, których akcja rozgrywa się w Barcelonie, bo moim zdaniem jest ona jednym z najpiękniejszych literackich miast. Tym razem na warsztat wzięłam “Miasto cudów” – najsłynniejszą powieść Eduardo Mendozy.
Po lekturze pierwszego tomu serii Morgan Dane, byłam bardzo ciekawa, jak autorka rozwinie swój warsztat w drugiej części – zwłaszcza, że w pierwszej przeszkadzało mi kilka niedociągnięć. „Jej ostatnie pożegnanie” ukazało się już jakiś czas temu, ale potrzebowałam sporo czasu, by ułożyć sobie w głowie refleksje po lekturze.
Dzięki Wydawnictwu Biblioteka Słów mam możliwość odkrywania książek z krajów położonych na południu Europy, które to książki nie są do końca znane w Polsce. A szkoda, bo chociażby „Wtedy w Loszoncu” – powieść słowackiego prozaika i scenarzysty Petera Balko, jest przykładem literackiego kunsztu, którego czasem trudno szukać we współczesnej prozie.
Mam wrażenie, że zaledwie kilka dni temu podsumowywałam 2018 rok, a już piszę podsumowanie kolejnego. Coraz częściej łapię się na tym, że czas pędzi z zawrotną prędkością. Jakie momenty udało mi się złapać w tym roku? Zapraszam do lektury. 🙂