Mały człowiek w wielkim świecie książek
Długo dojrzewałam do decyzji, by ograniczyć ilość nowych książek, ze względu na permanentny brak miejsca. Zawsze byłam jednak raczej egzemplarzem czytelnika, który papier wącha, szanuje i podziwia. Postanowiłam jednak dać szansę ebookom, bo obawiałam się, że tak szybki przyrost papierowych egzemplarzy w mojej biblioteczce może skutkować brakiem możliwości wydostania się z mieszkania.
Jeśli chodzi o literaturę czysto rozrywkową, zdecydowanie najlepiej czyta mi się kryminały i thrillery – po romanse sięgam bardzo rzadko, a powieści sensacyjne wymagają ode mnie skupienia, przez co też sięgam po nie jedynie od czasu do czasu. Ostatnimi czasy kryminałów na moich półkach jest więc całkiem sporo. Dziś opowiem Wam o powieści “Proś o wybaczenie” – pierwszym tomie cyklu poświęconego Morgan Dane, pani prokurator po przejściach.
Pola Styx zadebiutowała dwa lata temu “Powieścią (anty)feministyczną z mięsem w tle”. Było antyfeministycznie, antyszowinistycznie i mocno satyrycznie, a przy tym mogliśmy przyjrzeć się otaczającej nas rzeczywistości w krzywym zwierciadle. Dziś na warsztat biorę kontynuację tej powieści, czyli “Jesień pod muchomorem” – nie martwcie się jednak, nikt nie umrze otruty zupą z muchomorów, choć niektórzy mogą mieć problem z zatrzymaniem swych morderczych zapędów.
Bardzo bałam się sięgnąć po ostatnią część średniowiecznej trylogii Folletta, bo nie chciałam rozstawać się ze wspaniałym fabularnym światem, stworzonym przez jednego z moich ulubionych pisarzy. Zwyciężyła jednak ciekawość, zwłaszcza, że miałam nadzieję, że będzie to nie tylko świetna powieść historyczna, ale także książka z gatunku, w którym Follett czuje się najlepiej – powieść szpiegowska.
Yrsa Sigurdardóttir to jedna z tych autorek, po której książki mogę sięgnąć w ciemno, choć nadal nie wiem, jak poprawnie powinno się czytać jej nazwisko. Chyba wszyscy czytelnicy w Polsce nazywają ją po prostu Yrsą. Uwielbiałam jej cykl z Thorą i nadal ubolewam nad tym, że gdy kilka lat temu poznałam jej twórczość, część książek z tej serii nie była już dostępna.
W nowym cyklu, którego głównymi bohaterami są policjant Huldur i psycholog Freyja, autorka rezygnuje z wątków paranormalnych, które były znakiem rozpoznawczym serii poświęconej Thorze. Jest za to dużo mroku, który też jest bardzo charakterystyczny dla jej twórczości. Można odnieść wrażenie, że Yrsa zapuszcza się w coraz głębsze zakamarki ludzkiego umysłu, co jeszcze bardziej potęguje mroczną atmosferę. Ale o tym za chwilę.
“Dzieciństwo w cieniu rózgi” to trudna i bolesna podróż przez setki (jeśli nie tysiące) lat przedmiotowego traktowania dzieci. W przeszłości, gdy ludzkość nie posiadała jeszcze wiedzy w zakresie medycyny, prym wiodły metody, które często zamiast pomóc, doprowadzały do śmierci (ot chociażby upuszczanie “złej” krwi). Dziś nasza wiedza medyczna jest dosyć szeroka, więc zrezygnowaliśmy już z tego typu metod (choć nadal istnieją ludzie, którzy wierzą w szczepionki powodujące autyzm, lewoskrętną witaminę C, homeopatię i tzw. “witaminę B17”, która rzekomo miała mieć działanie antynowotworowe).
Pisząc o książkach Wojciecha Chmielarza, wielokrotnie wspominałam, że jest on świetnym obserwatorem otaczającej nas rzeczywistości. Jego poprzednie powieści, a zwłaszcza “Żmijowisko”, sprawiły, że poprzeczka, którą stawiają mu czytelnicy, jest obecnie na dość wysokim poziomie. Jak poradziła sobie z jej pokonaniem “Rana”, najnowsza powieść Chmielarza?
Dorastanie to trudny etap w życiu każdego człowieka. Niby wciąż jest się dzieckiem, ale bardzo chce się już być dorosłym, a otoczenia tylko pogłębia ten specyficzny dysonans – w zależności od tego, co w danej chwili jest bardziej adekwatne do sytuacji, adolescenci traktowani są zarówno jako dzieci, jak i jako dorośli. Może to być trudne doświadczenie, zwłaszcza, gdy ktoś wychowuje się w takim domu, jak Linda, o której opowiada “Historia wilków”.
Po lekturze “Żmijowiska”, które bardzo mi się podobało, zarówno pod względem fabularnym, jak i językowym, postanowiłam kontynuować swoją przygodę z twórczością Wojciecha Chmielarza i sięgnąć po jego cykl kryminalny, którego głównym bohaterem jest komisarz Jakub Mortka, pracujący w Komendzie Stołecznej Policji.
“Podpalacza” czytałam już jakiś czas temu, a cztery kolejne części serii przeczytałam w czasie urlopu, więc postanowiłam skumulować pięć dotychczasowych powieści z serii w jednym poście.
Oxen podbił moje serce kilka miesięcy temu i z niecierpliwością czekałam na ostatni tom trylogii Jensena. “Zamrożone płomienie” będą miały premierę już wkrótce, a na podstawie dwóch dotychczasowych tomów śmiało mogę powiedzieć, że jest to jedna z najlepszych skandynawskich serii, jakie miałam okazję czytać. Czy podtrzymuję tę opinię po przeczytaniu ostatniej części trylogii?