Mały człowiek w wielkim świecie książek
Wanda Kronenberg – podobno najgroźniejsza, a zarazem jedna z najmniej znanych polskich agentek. Córka barona, która współpracowała z wieloma wywiadami w czasie II wojny światowej. Zginęła na początku powstania warszawskiego, rozstrzelana przez żołnierzy Armii Krajowej pod zarzutem współpracy z NKWD i Gestapo oraz infiltracji Komendy Głównej AK.
Uwielbiam wielowątkowe powieści, w których pozornie niezwiązane ze sobą historie łączą się w zaskakująco zgrabną całość. Uwielbiam powieści z wątkiem historycznym. Uwielbiam też książki, w których aż roi się od zagadek i tajemniczych symboli. Czy mogłam nie zakochać się w „Kościach proroka” Ałbeny Grabowskiej? Chyba nie.
Zdjęcia książek Harlana Cobena widzę przynajmniej raz dziennie i wstyd się przyznać, ale nadal jestem w tyle z jego twórczością. „Nie mów nikomu” to dopiero druga powieść tego autora, po którą sięgnęłam, a przy okazji chyba jedna z najbardziej znanych i popularnych powieści Cobena. Oczekiwania były duże, czy rzeczywistość im sprostała?
Studiując psychologię i specjalizując się w psychologii zdrowia i rehabilitacji, miałam okazję na własnej skórze doświadczyć, jak to jest być osobą Głuchą, niewidomą, poruszającą się na wózku. Potrafię przekazać kilka prostych komunikatów w Polskim Języku Migowym, znam zasady etykiety dotyczące kontaktu z osobami niewidomymi. Mimo, że ostatecznie wybrałam inną ścieżkę rozwoju, jest to dla mnie nadal niezwykle bliski temat. Z tego względu na mojej półce zagościł „Ślepy archeolog” – kryminał Marty Guzowskiej, którego główny bohater jest
Trafiłam na tę książkę przypadkiem. Spodobał mi się opis, który kojarzył mi się trochę z Zafónem, a że po lekturze trzeciej części jego sagi o Cmentarzu Zapomnianych Książek byłam nieco zawiedziona, postanowiłam dać szansę „Książce, której nie ma”.
Po książki Folletta zawsze sięgam z ogromną przyjemnością, bez względu na to, czy jest to powieść historyczna, szpiegowska, czy może thriller wojenny. „Kryptonim KAWKI” to historia niezwykła, poświęcona brytyjskiej misji, której celem było zniszczenie jednego z ważniejszych niemieckich ośrodków łączności na terenie okupowanej Francji. Nie byłoby w niej pewnie nic niezwykłego, gdyby nie fakt, że grupa partyzantów, biorących udział w akcji, składa się tylko i wyłącznie z kobiet.
Tove Jansson znana jest przede wszystkim jako autorka książek dla dzieci. Myślę, że każdy z nas kilkanaście czy kilkadziesiąt lat temu czytał (lub przynajmniej oglądał) historie poświęcone Dolinie Muminków. Gdy wspominam te opowieści, kojarzy mi się z nimi niewysłowiony smutek. To taki rodzaj dziwnego uczucia w klatce piersiowej, które towarzyszy człowiekowi, gdy wspomina coś, co było mu bliskie, gdy nie był jeszcze do końca świadomy.
„Filary ziemi” – pierwsza część epickiej sagi Kena Folletta, mogą przestraszyć czytelnika swoimi rozmiarami. To ponad 800 stron tekstu pisanego dość drobnym drukiem, a sama książka ma też ponadprzeciętną wielkość. Sam autor twierdzi, że to jego najważniejsze dzieło, choć początkowo nikt nie chciał wydać tej powieści. Udało sie dopiero wówczas, gdy thrillery i powieści sensacyjne Folletta trafiły na listy bestsellerów. Ja sama znałam go do tej pory z książek o tematyce szpiegowskiej i choć bez wahania umieściłabym jego nazwisko na liście trzech ulubionych pisarzy, dopiero niedawno udało mi się sięgnąć po tę słynną sagę.
Kultura amerykańska jakoś nigdy nie była mi zbyt bliska. Przyznaję się również bez bicia, że nie wiem o niej zbyt wiele. Być może biorąc to pod uwagę, nie powinnam była w ogóle sięgać po „Elegię dla bidoków”. Na szczęście J. D. Vance rozwiał wszystkie moje obawy.
„Elegia dla bidoków” dość długo utrzymywała się na amerykańskich listach bestsellerów. Nazywana jest najważniejszą książką o Ameryce ostatnich lat. Niektórzy zarzucają autorowi, że jej napisanie miało stać się dla niego przepustką do wielkiej polityki. Myślę, że z punktu widzenia polskich czytelników jest to zupełnie nieistotny aspekt. Warto się raczej skupić na tym, co książka Vance’a wnosi do naszej świadomości.
Miło mi przedstawić Wam Niesamowitą Rodzinę Telemachusów. Niektórzy mówią, że to już tylko ich pozostałości, ale według mnie niesamowitym jest się przez całe życie, bez względu na to, czy jest się w danym momencie celebrytą. A zatem, rodzina Telemachusów posiada niezwykłe talenty psychokinetyczne. Pod tym względem szczególnie wsławiła się Maureen, która posiadała zdolność zdalnego widzenia, lecz niestety zbyt wcześnie zmarła. Jej mąż, Teddy, do tej pory nie pogodził się ze stratą żony i każdego dnia stara się zakochać w innej kobiecie.