Mały człowiek w wielkim świecie książek
Trafiłam na tę książkę przypadkiem. Spodobał mi się opis, który kojarzył mi się trochę z Zafónem, a że po lekturze trzeciej części jego sagi o Cmentarzu Zapomnianych Książek byłam nieco zawiedziona, postanowiłam dać szansę „Książce, której nie ma”.
Po książki Folletta zawsze sięgam z ogromną przyjemnością, bez względu na to, czy jest to powieść historyczna, szpiegowska, czy może thriller wojenny. „Kryptonim KAWKI” to historia niezwykła, poświęcona brytyjskiej misji, której celem było zniszczenie jednego z ważniejszych niemieckich ośrodków łączności na terenie okupowanej Francji. Nie byłoby w niej pewnie nic niezwykłego, gdyby nie fakt, że grupa partyzantów, biorących udział w akcji, składa się tylko i wyłącznie z kobiet.
Tove Jansson znana jest przede wszystkim jako autorka książek dla dzieci. Myślę, że każdy z nas kilkanaście czy kilkadziesiąt lat temu czytał (lub przynajmniej oglądał) historie poświęcone Dolinie Muminków. Gdy wspominam te opowieści, kojarzy mi się z nimi niewysłowiony smutek. To taki rodzaj dziwnego uczucia w klatce piersiowej, które towarzyszy człowiekowi, gdy wspomina coś, co było mu bliskie, gdy nie był jeszcze do końca świadomy.
„Filary ziemi” – pierwsza część epickiej sagi Kena Folletta, mogą przestraszyć czytelnika swoimi rozmiarami. To ponad 800 stron tekstu pisanego dość drobnym drukiem, a sama książka ma też ponadprzeciętną wielkość. Sam autor twierdzi, że to jego najważniejsze dzieło, choć początkowo nikt nie chciał wydać tej powieści. Udało sie dopiero wówczas, gdy thrillery i powieści sensacyjne Folletta trafiły na listy bestsellerów. Ja sama znałam go do tej pory z książek o tematyce szpiegowskiej i choć bez wahania umieściłabym jego nazwisko na liście trzech ulubionych pisarzy, dopiero niedawno udało mi się sięgnąć po tę słynną sagę.
Kultura amerykańska jakoś nigdy nie była mi zbyt bliska. Przyznaję się również bez bicia, że nie wiem o niej zbyt wiele. Być może biorąc to pod uwagę, nie powinnam była w ogóle sięgać po „Elegię dla bidoków”. Na szczęście J. D. Vance rozwiał wszystkie moje obawy.
„Elegia dla bidoków” dość długo utrzymywała się na amerykańskich listach bestsellerów. Nazywana jest najważniejszą książką o Ameryce ostatnich lat. Niektórzy zarzucają autorowi, że jej napisanie miało stać się dla niego przepustką do wielkiej polityki. Myślę, że z punktu widzenia polskich czytelników jest to zupełnie nieistotny aspekt. Warto się raczej skupić na tym, co książka Vance’a wnosi do naszej świadomości.
Miło mi przedstawić Wam Niesamowitą Rodzinę Telemachusów. Niektórzy mówią, że to już tylko ich pozostałości, ale według mnie niesamowitym jest się przez całe życie, bez względu na to, czy jest się w danym momencie celebrytą. A zatem, rodzina Telemachusów posiada niezwykłe talenty psychokinetyczne. Pod tym względem szczególnie wsławiła się Maureen, która posiadała zdolność zdalnego widzenia, lecz niestety zbyt wcześnie zmarła. Jej mąż, Teddy, do tej pory nie pogodził się ze stratą żony i każdego dnia stara się zakochać w innej kobiecie.
Do tej pory z mitologią nordycką miałam styczność jedynie wówczas, gdy oglądałam filmy Marvela. Nie przepadam za kapitanem Ameryką, ale filmy z Thorem oglądałam z zapartym tchem. Uwielbiam je za świetny humor, brak nadęcia i walory estetyczne. 🙂 Będziecie się ze mnie śmiać, ale do tej pory myślałam, że jego przygody były pomysłem scenarzystów i przez myśl by mi nawet nie przeszło, że to historie inspirowane mitologią. Dopóki nie natrafiłam na książkę Neila Gaimana.
Książki o zwierzętach mają to do siebie, że mogą po nie sięgnąć czytelnicy w każdym wieku. Myślę, że z tego powodu robią one tak wielką furorę w literackim świecie. W. Bruce Cameron, po światowym sukcesie „Był sobie pies”, postanowił napisać kolejną książkę poświęconą przygodom piesków. Tym razem postawił na powieść w klimacie świątecznym, bo co może być lepszego niż połączenie szczeniaków i Bożego Narodzenia?
Mam słabość do książek, których bohaterami są zwierzęta. Miłość człowieka i jego pupila potrafi doprowadzić mnie do łez wzruszenia. Nie inaczej było w przypadku „Paxa” Sary Pennypacker. To książka dla dzieci, która została nagrodzona tytułem Książki Roku 2016 lubimyczytać.pl w kategorii Literatura dziecięca. Historia opisana w tej powieści przywodzi na myśl skojarzenia z „Małym Księciem”.
Chyba każdy z nas nosi gdzieś głęboko w sercu swojego demona. Tytułowe Niksy również są takimi demonami. Starają sie nas do siebie przyciągnąć, a potem dogłębnie nas ranią i zmieniają całe nasze życie. Dziadek głównego bohatera podobno przywiózł niksę z Norwegii, z której wyemigrował jako młody chłopak. Cóż, jeśli rzeczywiście tak się stało, duszek solidnie namieszał w życiu jego rodziny.