Książki Dana Browna utwierdzają mnie w przekonaniu, że jestem czytelnikiem zbuntowanym. Nie przeczytałam jeszcze pierwszej części cyklu z Robertem Langdonem w roli głównej, a już mogę się pochwalić przeczytaniem czwartej i trzeciej części (oczywiście w kolejności, którą przytoczyłam). To chyba moje przyzwyczajenie z dzieciństwa – moją ulubioną przygodową serię autorstwa Zbigniewa Nienackiego zawsze czytałam w kolejności własnej, za każdym razem innej.

A skoro już o „Panu Samochodziku” mowa, w dzieciństwie byłam zafascynowana jego przygodami. Gwarantowały one mnóstwo śmiechu i ciekawostek, które później weryfikowałam z encyklopedią w dłoni.  Większość takich przygodowo-sensacyjnych powieści ma podobny schemat – główny bohater jest mężczyzną o wysokiej inteligencji, w każdej powieści kręci się wokół niego kobieta (wokół Pana Samochodzika zazwyczaj kręciło się nawet kilka), a pościgi, zagadki i niespodziewane zwroty akcji są bardzo mile widziane – im więcej, tym lepiej.